- Wiem. Wiem.

- Dotknij mnie, Santos... proszę. Zamknął dłonie na jej piersiach.
tym kogoś zranić czy upokorzyć, lub o to nie dbając. Tacy irytowali ją najbardziej.
Zacisnęła usta i ruszyła na dół. Chwilę później trzasnęły drzwi w holu.
Alexandra pożegnała się i poszła po smycz. Na szczęście Lucien, to znaczy lord
powszednim. Philip, jak wielu jego znajomych, przemieszczał się po mieście luksusową limuzyną. Żyło się zbytkownie, rozkoszowało nadmiarem i przesadą. W tamtym okresie utopić pół miliona w renowacji i modernizacji hotelu zdawało się rzeczą zupełnie normalną, z pozoru nie niosło ze sobą żadnego ryzyka. Niemal z dnia na dzień w gotującym się do targów mieście wyrastały nowe hotele, Sugar House, Le Meridian, Inter-continental, by wymienić tylko kilka. Wszystkie luksusowe, oferujące gościom to, czego zbywało w St. Charles - pełną nowoczesność, znakomitą lokalizację. Philip uznał, że albo będzie konkurencyjny, albo zginie.
- Myślałam, że woli pan dojrzalsze damy.
- Hm. Już by mi się udało, gdyby cokolwiek z tego było prawdą.
znajdzie dobrej partii. Obiecałeś, Lucienie...
Santos nie przychodził tutaj od dawna. Przez całe lata unikał i Bourbon Street, i klubu. Unikał wspomnień. A jednak przeszłość ciągnęła się za nim, nie dawała spokoju.
- Oczywiście masz rację. Jestem głupia. Spróbuj kanapki z ogórkiem. - Bała się nie
Przełożona przystała po chwili wahania i Hope zwróciła się wprost do Liz:
- Igramy z ogniem.
Bryce z zachwytem obserwował całą scenę. Pomyślał, że ta dziewczyna nie przypomina żadnej ze znanych mu wcześniej kobiet. Ostatniej nocy przekonał się, iż stanowili jedność. Miał szczęście, że ją spotkał. Nie wiedział tylko, czy potrafi sprostać jej oczekiwaniom.
obiedzie, ale sądząc po minie Roberta, chyba dobrze się stało. Wyjął cygaro z ust i wstał.